Strefa Outdooru
2002 sierpień Uczestnicy
|
|
"Kolarstwo górskie w Syrii w środku arabskiego lata" Pustynny Tadmur... W związku z tym pierwszy dzień postanawiam zrobić sobie bikowa rozgrzewkę. Rozgrzewka to może nie jest najwłaściwsze słowo. Tylko rankiem, o 6 kiedy wychodzę z bikiem z hotelu jest jeszcze chłodno. No to jadem panie majster. Dopiero 8 rano, ale słońce już sprawdza mój pigment, a przede mną jeszcze kilka godzin jazdy. Na szczęście jest wiatr wesoło pogwizdujący, wzbijający do góry od czasu do czasu leżący na poboczu piasek. Syryjskie MTB SZAUK - pełno tego w rejonach pustynnych. To nierzadko jedyna roślina , która jest stanie wytrwać w tych skrajny warunkach. Cos jakby mały kaktuso-chwast, dumnie stojący na pustkowiu (niczym nasza Limba w Tatrach hehe), prężne kolce bez trudu przebijają rozgrzane opony. Tych chwastów jest zatrzęsienie, ale są jak...płatki śniegu. Prawie każdy ma swój odrębny kształt i wzór ;) Wyciągam wiec cierpliwe dętkę, cieszę się rozległymi widokami, gdzie koloru zielonego nie ma w ogóle, a niebo nieskażone jest choćby jedna chmurka. Delektuje się myślą, ze w ciągu najbliższego miesiąca pod koła nie spadnie mi ani kropla deszczu.
Trasa 2.
Góry Nusayriyah Morskie powietrze potęguje wilgotność w górach nawet do 70% i przy +37C robi się naprawdę ciężko (nie wspominając już o temp w słońcu). Naiwnie sadze, ze im ciężej tym fajniej. Same góry są strome, bardzo zielone, a szczyty wpadają do głębokich dolin. Górki może nie porażają swoim wzrostem (max 1500m npm), ale start nad brzegiem morza, a taka historie to już przerabialiśmy kiedyś na Elbie z Juniorem, kiedy to wybraliśmy się w sromotnym upale na 'niewielka' górkę (raptem 1100m), a walka była na tej trasie dosyć poważna - same wspomnienia z tej przygody są męczące :-) W pociągu z mety poprawia mi się morale. W końcu fajne dziewczyny! A ta najładniejsza siedząca prawie na przeciwko mnie, włosy ukryte skrzętnie pod chusta, ale piękne rysy twarzy i orientalne oczka przyciągają wzrok. Bezceremonialnie się w nią wpatruje, ale odnoszę wrażenie , ze jej to nie przeszkadza. Nasi sąsiedzi obczestowuja nas winogronami, chlebkiem z warzywami, a dzieci kopiując gest rodziców wręczają nam z radością w oczach cukierki. Zaczynam rozumieć powoli zauroczenie znajomych syryjska gościnnością. Wieczorem jeszcze dokładnie oglądam mapę, szukając wiosek na drodze, gdzie mógłbym się zaopatrywać w wodę. To, ze mapa mnie okłamuje okaże się dopiero następnego dnia. Mały zaiste błąd w zaznaczaniu odległości, dla samochodów żadna sprawa - 20 kilometrów więcej czy mniej, ale dla bikera, w skrajnych warunkach, w terenie górskim to jest mega-wpadka..
Ok, teraz sobie musze odpocząć. Organizm mi się nie chłodzi. Obręcze po każdym zjeździe rozgrzewają się do granic możliwości, na szczęście dętka nie wybucha. Obniżenie ciśnienia w kołach nie wchodzi w rachubę, sporo kolców na ziemi. Szukam wiec cienia pod jakimś rozłożystym drzewem i planuje pozostać tam do godziny 17, kiedy to zaczyna wiać świeża chłodna bryza. 'Marhaba , Witaj!' dobiega mnie zza pleców. Pod drzewem widzę fellacha (chłopa) z przyjaznym uśmiechem i znów zdziwieniem rysującym się w oczach. Zaprasza mnie do cienia. Częstuje woda i zaczynamy sobie rozmawiać. Oglądam expresyjnosc arabskich gestów. Za chwile Ahmed prezentuje mi swój gaj, zapycha plecak figami. Głęboko wierzący muzułmanin. Mądrze mówi. Zapamiętuje jedno powiedzenie AS-SABR MIFTAH AN-NAJAH (cierpliwosc kluczem do sukcesu) Cierpliwości bowiem mi potrzeba żeby stamtąd wrócić nad błękitne morze do Latakii do Reemy. Ahmad pokazuje mi skrót i odprowadza na skraj dolinki. Od godziny 17 zaczyna wiać owa cudowna bryza na którą właśnie czekałem. Ruszam, za ponad 3h jestem w mieście, tym razem skrajnie zmęczony. Po drodze w żadnym sklepie nikt ode mnie nie bierze ani gorsza za kupiona wodę i napoje. Syryjski gest. Syryjska gościnność. No, inna sprawa, ze wyglądam upiornie ;-) Słonce powoli zachodzi nad horyzontem, ale wykonało dobra robotę -asfalt na jednym ze skrzyżowań Latakii zamienił się w błoto. Lepka maź odbija promienie czerwonawego Słońca. Damaszek Trasa 3.
* * * W rejonie Damaszku jeszcze dwukrotnie wybierałem się na niedługie traski. Ale i tak czymś wyjątkowym była jazda po samym mieście. To miasto spodobało mi się od pierwszego obrotu korby. Raj dla bikerow. Czerwone światło? Jazda pod prąd? Wyprzedzanie po prawej stronie? Stale fragmenty gry. Ale kierowcy syryjscy mimo żyłki hazadzistow jeżdżą dobrze i z wyczuciem, stad niespodziewanie mała liczba wypadków (wypytywałem o statystyki śmierci na drogach). Ten chaos na drogach ma w sobie cos urokliwego (ha! a jaka zabawa było przebieganie przez 4 pasmowa ulice pod hotelem! świetny fun). * * * Przygoda można tez nazwać krotka wycieczkę w poszukiwaniu Błękitnego Wybrzeża, które skończyło się fiaskiem (niczego takiego nie znalazłem). Ciekawy za to był powrót do hoteliku. Zapadł zmrok, a ja zupełnie nie wziąłem pod uwagę , ze Latakia jest całkiem sporym miastem portowym. Gąszcz bezimiennych ulic, tu wykopy, tam wykopy... w końcu jakoś się odnalazłem, ale było już dosyć późno. Plusem wypadu było oglądniecie sobie 'pan do wynajęcia' , które prezentowały się pod wieczór wzdłuż promenady. Całkiem ciekawe, niektóre -dałbym sobie rękę uciąć - były Słowiankami... (pięknymi zresztą...po 3 dolary...notabene :-)
Rower a Bliski Wschód. Czas mijał w Syrii naprawdę milo.
Absolutny top Syrii można przyznać za
SPRZET
Sebas |
|
Zaczyna się od przykrego spostrzeżenia. NIESTETY, wszystkie dziewczyny chodzą tutaj w czadorach bądź hidzabach. Bardzo trudno im nawet spojrzeć w oczy, one po prostu unikają wzroku. Nawet zapytanie o godzinę jest tutaj skrajnie trudna misja. Szybko dociera do mnie, ze tutaj raczej będę się musiał skoncentrować na rowerku i zwiedzaniu...no ale w końcu po to tu przytachałem ten sprzęt przez tysiące kilometrów, nie? Zresztą nie tracę jeszcze nadziei, może będzie lepiej. Reema się ze mnie złośliwie naśmiewa. 
Tymczasem 200m ode mnie pojawia się jakiś jeździec na koniu. Trochę nie wiem co mam o tym myśleć. Bać się? Cieszyć? Tumany kurzu wzbijają się spod kopyt konia.
Tym razem już nie wyjeżdżam na trasę tak wcześnie. Celem jest zamek Salahaddina, do którego nie dotrę. Nie dotrę bo te góry mnie przerosną. Pokonają żarem, upałem, wilgotnością ... może w pierwszym rzędzie pokona mnie zatrucie.. Rano boli mnie żołądek, wiem , ze to lód, który zjadłem dzień wcześniej. Moja zasada jednak mówi mi, ze nie ma co pękać -pomęczę się i mi minie. 3 godziny później zaczyna mi się kręcić w główce i dopiero wtedy odpuszczam. Robię przerwę. Ścina mnie z nóg. Dobrze, ze Allah pozwolił mi dotrzeć do tego betonowego przystanku. Bezcenny cień, chłód. Kładę się. Obiecuje sobie ze tylko na 10minut, ale zanim się pozbieram minie prawie godzina. W międzyczasie wymioty. Po tym jak ręką ujął. Zaczynam się czuć dobrze, wiec zaczynam kozaczyć. Odpuszczam ten "głupi" zamek i zjeżdżam stroma ścianką na dno dolinki wijącej się głęboko w dole. SUPER! Techniczna, czujna jazda. Robi się ostro. Na dnie doliny wiatr milknie, duszno, żar leje się z nieba. Piekielne górki. Dojeżdżam do jakiegoś gaju cytrusowego jak mi się zdaje.
NASTEPNY DZIEN
W Syrii mój rower nie spotkał się ani z żadnymi wyrazami antypatii, ani żadnymi problemami. W hotelikach (nocleg na dachu 3USD) był zawsze traktowany bardzo milo przez obsługę. Często nawet stawał się przyczyna nawiązania nowych znajomości ; np. z panem policjantem. Skuteczność strażników recepcji sprawdzałem sam, próbując kilka razy wykraść po cichu rowerek. Jak się okazało, udało mi się to tylko raz, ale w Stambule (napędziłem im tam stracha, hehe, sobie zresztą tez kiedy z taka łatwością wyszedłem z rowerem niezauważony) 
