Reaktywacja

...ty jesteś jak zdrowie.
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję...

Adam Mickiewicz
"Pan Tadeusz: Inwokacja"

Cztery miesiące. Tyle potrzebowałem czasu, żeby znów wsiąść na rower po glebie zakończonej złamaniem pięty i masakrą stawu skokowego. Nikt, kto nie doznał podobnej długotrwałej kontuzji nie będzie wiedział co to za uczucie - "wrócić". Ciężko opisać, co się czuje, kiedy po 120 dniach przerwy pęd wiatru znów rozwiewa bluzę a dwa koła płyną po ścieżce w lesie z zawrotną prędkością. Dopiero wtedy można w pełni docenić taką chwilę. Zwyczajną i niezwyczajną zarazem.

Dzisiejszy krótki wypad na rower jest na pewno kamieniem milowym w moim powrocie do zdrowia. Jedynym z tych jaśniejszych dni podczas długotrwałej rehabilitacji - równie ważnym jak zdjęcie gipsu (po 6 tygodniach od złamania), pierwsza jazda autem (po 2 miesiącach) i
pierwszy dzień bez kul (2.5 miesiącach).

Dzisiejszy dzień to zastrzyk tak bardzo potrzebnej nadziei, promyk optymizmu. Przyda się w kolejnych tygodniach kontynuacji rehabu, niepowodzeń, wyrzeczeń, załamań, zwątpień i bólu.

A zaczęło się niewinnie - od przejażdżki po parkingu na tyłach Secesji (po odebraniu roweru z serwisu). Ciało niby wiedziało co ma robić, ale prawa noga nie była wcale przygotowana na te wszystkie atrakcje :-)

Plan pierwszej od 4 miesięcy przejażdżki zakładał wspięcie się asfaltowym podjazdem na Rokadową i powrót asfaltem do domu. Taki "body&bike check-in". Ale plan się zmienil. Nie wiem, czy to przez piękne jesienne słońce, towarzystwo Sebasa czy inne okoliczności łagodzące. Z Rokadowej - początkowo - zgodnie z planem skierowaliśmy
się szybkim zjazdem w stronę osiedla, ale nim się spostrzegliśmy, gnaliśmy we dwóch łąką w dół bez opamiętania ;-)

W ten sposób wylądowaliśmy w lesie QR2N, dając się uwieść (uwieźć?) jego wspaniałym, gładkim ściezkom (ale nie hopkom!). Było dość ślisko, pod zółtymi liśćmi typowa jesienna ślizgawka z błota. Na szczęście resztki rozsądku we mnie hamowały rower do przyzwoitej prędkości i po godzinie cało wróciliśmy na osiedle.

Nie wiem, kiedy "prawdziwy" powrót - powrót na kręte górskie szlaki, ścianki, hopy, dropy i gapy. Ale czuję, że już jest blisko!

Junior